In deze blog schrijf ik over mijn persoonlijke transformatie van de afgelopen vijf jaar. Van mondkapjes en verlies naar heling en mezelf terugvinden.
Grote veranderingen
Soms schrijf ik heel veel op bv. social media, dan tijden minder en meestal heeft dat alles te maken met verandering.
Ik merk dat ik soms ook geen vonkje meer voel om de informatie zoals ik hem zie te delen. Zo nu en dan nog iets, maar niet meer constant. Dat komt niet door ‘het niet meer belangrijk vinden’, maar het heeft te maken met verandering bij mezelf.
Een verandering die ruim 5 jaar geleden in gang werd gezet… voorjaar 2020.
De grote ommekeer voor heel veel mensen. De wereld die ineens zo snel veranderde dat het voor velen niet bij te benen was.
Onrust, ongeloof, machteloosheid, vertwijfeling en angst zijn wellicht de meest gevoelde ervaringen uit die tijd. Waarbij angst de grote koploper was.
Angst voor de ander en/of angst om de ander…
Angst voor dood door het virus of angst voor dood door de maatregelingen…
En hoewel we weten dat angst absoluut geen goede raadgever is, vormde het de leidraad die ervoor kon zorgen dat we staan waar we nu staan.
Een tijdperk waarin veel mensen zien gebeuren wat ze destijds al aangaven, maar ook een groot deel van de mensheid die ‘gewoon’ doorleeft en niet bij machte is om in openheid te kijken wat zich afspeelt vanaf 5 jaar geleden…
Mijn lichaam draagt de sporen
Mijn lichaam draagt de sporen van deze tijd.
Heel concreet zie ik dat aan mijn haren. Want deze maand is het 5 jaar geleden dat ik van de kapper, waar we al jarenlang kwamen, te horen kreeg dat we niet meer welkom waren als we geen (niet-werkend!) mondkapje wilden dragen.
Ik schrijf niet-werkend er bewust bij, want hoewel velen het nog steeds ontkennen, was er toen al – en nu dus helemaal – gewoon bekend dat ze niet werkten.
Het stond zelfs in de krant…
Op dat moment besloten we onze afspraak te annuleren en niet meer terug te keren naar de kapper waar we al zoveel jaren met heel veel plezier kwamen.
Eigen keus dus, want we hadden het kapje ook voor een uurtje op kunnen doen, toch?
Maar nee, dat kon niet.
Want doordat ik destijds al zag waar deze gehoorzaamheid toe kon leiden, was het geen keus tussen ja of nee met betrekking tot dragen, maar een keus tussen: dichtbij mezelf blijven of meegaan ten koste van mijn eigen normen en waarden, wat voelde als zelfverloochening.
De keus was dus makkelijk gemaakt en sindsdien heb ik mijn haar, dat ik altijd heel kort en opgeknipt droeg, laten groeien.
We vonden later gelukkig een hele lieve, fijne andere kapper, maar toch besloot ik mijn haar niet weer af te knippen.
Voor mij voelde het diep van binnen als een verandering die ik moest doorlopen.
Ik keek echter vaak bevreemd in de spiegel en herkende mezelf lange tijd niet terug in wat ik zag. Want als je vanaf je 10de altijd een kort koppie hebt, dan ‘past’ lang haar gewoon niet in het beeld.
Maar het hielp me letterlijk uit een comfortzone te stappen en opnieuw te kijken naar mezelf.
Verlies en oude wonden
Want ja, dat heb ik nodig gehad in de afgelopen jaren en ik kreeg daarvoor de nodige triggers.
Het verlies van mijn veiligheid in de maatschappij.
Het verlies van mijn meest dierbare vriendin.
De verwijdering van vrienden en familie…
Het liet sporen na. Niet alleen in mijn uiterlijk, maar vooral diep vanbinnen.
Mijn hart werd geraakt… gebroken.
Dat breken raakte aan oud trauma:
aan niet gezien worden, niet begrepen worden, niet gehoord worden.
En het kostte me lange tijd om hier doorheen te breken.
En hoewel ik ver kwam en door kon, bleef ik afgelopen voorjaar ‘hangen’.
Ik strandde op een niveau van aankijken wat er diep verborgen had gezeten in mij, wat ik mijn hele leven al meedroeg. Deels aangepakt, zodat het trauma ‘leefbaar’ was, maar achteraf vooral aangepast…
Wegen gevonden ‘voor de lieve vrede’ en daardoor altijd in oorlog met mezelf.
Hulp vragen bij transformatie
Afgelopen zomer was de koek op.
Mijn lichaam gaf me duidelijke tekenen dat ik stappen moest gaan zetten.
Knopen moest doorhakken voordat ik (blijvende) schade zou overhouden aan de stappen die ik wel zag, maar nooit maakte:
Omdat ik de lieve vrede niet wilde doorbreken.
Omdat ik deuren niet wilde sluiten… uit angst, maar ook uit schuldgevoel.
Maar de wonden die ik daarmee in mijn hele ZIJN maakte, begonnen te stinken…
En dus ging ik het aan.
Ik vroeg om hulp op mijn pad en kreeg dat aangereikt.
Precies passend bij de kennis die ik zelf al had.
Verdiepend op dat stuk waar ik het nodig had.
Net dat stapje verder dan ik zelf tot nu toe kende vanuit mijn kennis, opgedaan vanuit al mijn opleidingen, cursussen en ervaringen in het verleden.
Ik boekte een ‘sessie’* en in één klap kon ik zien wat me altijd in de weg had gezeten.
Datgene wat ik wel wist, wat ik uit kon leggen en na kon vertellen, maar waarvan de gevolgen diep in mijn weefsels was gaan zitten. Een ervaring, klein als je kijkt naar wat sommigen meemaken in hun leven, maar voor mij als kind met zoveel impact dat het me brak.
Me loskoppelde van mijn diepste zijn.
Mijn vertrouwen in de mensen en mijn kijk op het leven…
Voor het eerst in mijn leven voel ik nu neutraliteit als ik denk aan wat er toen gebeurde. Ik voel geen reactie meer in mijn lichaam als ik denk aan de betrokken personen.
Ik voel alleen een diep begrip voor mijn reactie destijds. Ik voel de compassie voor mezelf als kind, zoals ik het destijds beleefde. Ik doorzie nu wat erachter zit en daarmee is het klaar.
Mezelf terugvinden en een periode afronden
Voor mij maakt deze ervaring weer duidelijk dat wij bij álles in onszelf mogen kijken:
- waarom iets triggert,
- waarom we zijn zoals we zijn,
- én hoe we willen zijn.
Wat onze weg is als we ons uiten, wat ons doel is als we van ons laten horen en wat onze missie is als we denken over datgene wat we willen bereiken.
Ik weet dat de tijd dit voor mij verder duidelijk zal maken en dat de focus nu vooral mag liggen op wat goed voelt voor mezelf.
Doen waar ik van geniet. En gelukkig vind ik dat in mijn werk met ons water, omdat ik daarin kan bijdragen aan veranderingen in het klein, die kunnen leiden tot veranderingen in het groot.
Diep dankbaar maakt het me, dat ik de afgelopen 5 jaar een verdiepend pad mocht gaan, waarbij ik mezelf beter mocht leren kennen en een stuk terug mocht laten komen dat lang verscholen zat…
Vanavond gaat er (denk ik) voor het eerst een flink stuk van mijn haar af. Als symbolische afsluiting van een periode waar ik doorheen moest om mezelf te hervinden en te omarmen.
Het stemt me intens dankbaar dat ik, ondanks alles, in openheid naar mezelf kan en mag kijken. Dat ik de processen aan durf te gaan en leiding ervaar van een kracht die veel groter is dan mezelf.
Zo beweeg ik mee op de stroming van het leven. Soms alsnog luidkeels roepend en dan vooral stil…
Stil vanuit een diep weten dat we allemaal het pad lopen dat we moeten gaan en daarbij aan mogen kijken wat ons los mag laten, omdat het niet meer dient…
* ik maakte zo kennis met de MAP-methode van Colette Streicher. Meer info vind je op deze pagina.
